• Drukuj
• E-mail

Szczegóły

Utworzono: 17.04.2014 12:45

Odsłony: 701

Ppor. Wiktor Karamać vel Łukasz Wiktor Witkowski, ps. „Kabel”, syn Andrzeja i Józefy, urodzony 6 marca 1909 r. w Strupinie Dużym. 
W latach 1920-1928 uczęszczał do Gimnazjum w Chełmie. Absolwent Szkoły Głównej Handlowej w Warszawie, biegle władał językiem angielskim i niemieckim. W latach akademickich 1929/30, 1930/31, 1935/36 zaliczył sześć semestrów. Egzamin ogólny zdał 11 marca 1937 r., egzamin dyplomowy 30 czerwca 1938 r. Senat Akademicki na posiedzeniu 23 maja 1939 r. przyznał mu dyplom zawodowy Szkoły Głównej Handlowej. Pracował jako księgowy w konsulatach RP we Frankfurcie (1931-1932) i w Strassburgu (1932-1933). W latach 1933-1935 był urzędnikiem kontraktowym w Konsulacie Generalnym RP w Berlinie. Podczas studiów członek Związku Młodzieży Wiejskiej "Wici”. 

W roku 1937 był kurierem dyplomatycznym do Ambasady RP w Moskwie. W latach 1937-1939 pracował jako referendarz w Ministerstwie Rolnictwa. W latach 1928-1929 służył w Szkole Podchorążych Rezerwy Artylerii we Włodzimierzu Wołyńskim. Z dniem 1 stycznia 1938 r. został awansowany do stopnia podporucznika rezerwy.

1 września 1939 zmobilizowany do 3. Pułku Artylerii Lekkiej w Zamościu, od 10 września w zgrupowaniu artylerii we Włodzimierzu Wołyńskim. Ranny 15 września podczas walki z Niemcami pod Uściługiem, ewakuowany do Łucka i następnie na południe kraju. 28 września przekroczył granicę polsko-węgierską.

Brał czynny udział w walce zbrojnej z niemieckim okupantem w latach 1939-1945. Pod koniec października 1939 przedostał się do Francji, trafił do obozu w Coëtquidan, gdzie formowało się Wojsko Polskie we Francji i podjął służbę jako podporucznik w pułku artylerii. Po upadku Francji w czerwcu 1940 został ewakuowany do Anglii, gdzie w okresie od lipca 1940 do maja 1941 służył w 4. Pułku Artylerii Lekkiej w miejscowości Elie. Od maja 1941 do lipca 1943 był oficerem oświatowym w Sztabie Wojska Polskiego w Londynie. Zaprzysiężony na rotę AK 20 stycznia 1943. W Samodzielnej Brygadzie Spadochronowej, od lipca 1943 do listopada 1943 przeszedł szkolenie spadochronowe, po czym od grudnia tego roku został przeniesiony do zgrupowania skoczków spadochronowych (polska baza przerzutów "Jutrzenka") w miejscowości Latiano we Włoszech. Przerzucony do kraju w nocy z 8 na 9 kwietnia 1944 w ramach operacji lotniczej "Weller 7” wraz z grupą trzech skoczków jako kurier Delegatury Rządu na Kraj, wiozący pocztę i pieniądze Centralnego Kierownictwa Ruchu Ludowego (konspiracyjna struktura SL "Roch”). Używał nazwiska paszportowego Wiktor Kasperczak, a jego zadania określono następująco: „Kabel zabiera pas znakowany DR 74/18, zawierający dolarów amerykańskich 180 000 oraz funtów angielskich 45 w złocie, pocztę w błonach, zapakowaną w puszkę dostarczoną przez wojsko. Puszka ta będzie oddana na punkcie, a następnie otwarta w jego lub przedstawiciela Delegatury obecności. Swoje prywatne pieniądze zabiera w kieszeni znakowanej >>X<< w oddzielnej kopercie oraz swoje złoto – zaszyte w płótno. Kabel przeszkolony jest w dywersji oraz przygotowany politycznie do zreferowania sytuacji politycznej na terenie Londynu i wiernie przekazanej Pełnomocnikowi, członkom PKP oraz poszczególnym działaczom żydowskim, do których dostał polecenie od tutejszych ich przedstawicieli. Odbył również rozmowy z członkami Gabinetu oraz z Panem Prezydentem [Władysławem Raczkiewiczem], które wiernie odtworzy, celem zorientowania w pracach poszczególnych resortów. Zasługuje na pełne zaufanie”. Zrzut przyjęła placówka "Jodła 1” położona między miejscowościami Paprotnia i Łękawica, 12 km na północny-wschód od Dobieszyna w powiecie kozienickim. Po wykonaniu misji kurierskiej został przekazany do dyspozycji Komendy Głównej Batalionów Chłopskich jako wyszkolony  instruktor w zakresie dywersji, sabotażu i minerstwa. Zgodnie ze swoją specjalnością został przydzielony do działu szkolenia Oddziałów Specjalnych Batalionów Chłopskich.

Zgodnie z decyzją Naczelnego Wodza, Wł. Sikorskiego z 1940 r., jako skoczek spadochronowy, za działalność i odwagę, rozkazem z dn. 30 maja 1944 został odznaczony Srebrnym Krzyżem Orderu Virtuti Militari (Krzyż Virtuti Militari V klasy (rozkaz KG BCh nr 5/Pers.)).

Brał udział w Powstaniu Warszawskim, pod nazwiskiem Łukasz Witkowski w składzie komórki „RA” (Polskie Radio) w radiostacji „Błyskawica” z ramienia Departamentu  Informacji i Prasy Delegatury Rządu, jako redaktor wiadomości i komentator do 8 września 1944, kiedy został ciężko ranny w lewe płuco w czasie służby. Był stałym pracownikiem podziemnego Polskiego Radia, również przez cały czas Powstania, działający pod pseudonimem Jan Sor.

Po Powstaniu został wywieziony do Piastowa, a następnie do Brwinowa pod Warszawą. Po wyzwoleniu, od marca 1945 do października 1947 r., pracował jako naczelnik wydziału w Ministerstwie Rolnictwa; od listopada 1947 r. do lipca 1950 r. (czyli do aresztowania) w Zrzeszeniu Eksporterów RP na stanowisku dyrektora (sektor prywatny handlu zagranicznego).

23 listopada 1946 r. zawarł związek małżeński z Wandą Muszyńską, łączniczką Departamentu Spraw Wewnętrznych Delegatury Rządu Wandą Muszyńską ("Wanda”).

3 lipca 1950 r. został oskarżony o współpracę z wywiadem USA i więziony (skazany na 10 lat, utratę praw na 5 lat i przepadek mienia). W roku 1952, na ponownej rozprawie zarzut zmieniono na "próbę obalenia władzy ludowej siłą"; karę 10 lat pozbawienia wolności odbywał w więzieniu na warszawskim Mokotowie oraz we Wronkach. 10 października 1955 r., na wniosek prokuratora, Sąd Wojewódzki w Warszawie zrehabilitował go orzekając o umorzeniu postępowania karnego. Postanowieniem Sądu Najwyższego z 28 czerwca 1958 r. przyznano mu odszkodowanie za niesłuszne skazanie.

Od grudnia 1955 r. pracował w Spółdzielni Pracy Żywność w Warszawie, następnie od sierpnia 1956 r. w Przedsiębiorstwie Handlu Zagranicznego „Coopexim” w Warszawie; od marca 1964 r. w Przedsiębiorstwie Handlu Zagranicznego HORTEX-POLCOOP – CZSR „Samopomoc Chłopska” w Warszawie jako kierownik działu.

1 września 1979 r. odszedł na emeryturę. Zmarł 16 grudnia 1988 r. w Warszawie.